7° Γυμνάσιο Χαϊδαρίου "Νέα Φώκαια"

     Το άγχος είναι έντονο και διαρκές συναίσθημα ψυχικής πίεσης, χωρίς χρονικά όρια, αφού συνυπάρχει με τον άνθρωπο και στις πιο απλές πράξεις του, ακόμα και μέσα στις διαπροσωπικές του στιγμές. Όταν μάλιστα δημιουργείται, κυρίως, από την ανάγκη, την επιθυμία εκπλήρωσης υλικών καθαρά επιδιώξεων, τότε οδηγεί με μαθηματική νομοτέλεια τον άνθρωπο στην απανθρωποποίησή του, ή μάλλον τον κάνει υπάνθρωπο, ένα ον χωρίς βαθύτερες ανθρώπινες ιδιότητες, χωρίς ευαισθησίες με ελαστικότατο και διαρκώς αναπροσαρμοζόμενο [ σύμφωνα με τις συνθήκες και τα ανάλογα συμφέροντα ] ηθικό υπόβαθρο, ένα ον ξένο απ? τον ίδιο του τον εαυτό, τις προτιμήσεις, τα όνειρα, τις αξίες, τις πάλαι ποτέ ευαισθησίες των νεανικών χρόνων της ζωής του.

     Η κρίση των αξιών, η μηδενιστική αμφισβήτηση των πάντων, και η υπεροχή του ατομικιστικού πνεύματος απέναντι στη συλλογικότητα, μας οδηγούν σε μια φρικτή, απάνθρωπη και αδιέξοδη σκέψη, στη διαπίστωση δηλ. πως τα πάντα σήμερα είναι ρευστά, πως δεν υπάρχει στήριγμα για τον άνθρωπο, πνευματικό ή ηθικό, μέσω του οποίου να μπορεί να οδηγηθεί προς την ουσιαστική ευτυχία. Η συνειδητοποίηση αυτή κάνει τον άνθρωπο να νιώθει μετέωρος ανάμεσα σε ανθρώπους που φροντίζουν ο καθένας, με όποιο τρόπο κι αν είναι, για το ατομικό τους συμφέρον, για την προσωπική τους προβολή και επιβολή. Δυστυχώς  η  πραγματικότητα, με τις κατασκευασμένες αξίες της, προβάλλει τον πλούτο, την ατομικότητα και την κοινωνική καταξίωση ως τους μόνους τρόπους συμπεριφοράς που είναι ικανοί να μας οδηγήσουν στην πολυδιαφημισμένη ευδαιμονία, όπως αυτή προωθείται από τις σύγχρονες κοινωνίες της αφθονίας και του κυριαρχούντος καπιταλισμού.

          Κάποιες όμως στιγμές ο σύγχρονος άνθρωπος επανακτά την ανθρώπινη ευαισθησία του και καταλαβαίνει πως με τη συνολική του δράση δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αγγίζει τα είδωλα, τους ίσκιους, την παραίσθηση της αληθινής ευτυχίας. Τότε αρχίζει το μαρτύριο. Ο κόσμος σήμερα δεν έχει να του προσφέρει όχι μόνο κάποιο όνειρο, ένα κοινωνικό όραμα, ένα βαθύτερο στόχο, πνευματικούς ανθρώπους, άδολους και αδέκαστους αγωνιστές, κάποιους ήρωες, κάποια ευαισθησία τέλος πάντων, αλλά ούτε καν κάποια δεκανίκια ευτυχίας. Νιώθει μιαν απέραντη ρευστότητα, μιαν υπαρξιακή αγωνία, μια μοναξιά που τα υλικά αγαθά όσα και όποια και να είναι, δεν μπορούν να του την γεμίσουν. Ζούμε σήμερα σ? έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει, σ? όλους τους τομείς, στην τεχνολογία, τις επιστήμες, τον τρόπο ζωής και σκέψης. Το ότι αλλάζει ο κόσμος δεν είναι κάτι το καινούριο. Πάντοτε αυτό συνέβαινε, άλλοτε με αργό άλλοτε με πιο γρήγορο ρυθμό. Το νέο στοιχείο είναι ότι ο κόσμος αλλάζει και καθημερινά και με τρομακτικά ταχύτατους ρυθμούς. Μια τέτοια εξέλιξη προκαλεί φοβερά προβλήματα στο σύγχρονο άνθρωπο, που αδυνατεί να παρακολουθεί πλέον τις όποιες εξελίξεις, πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και ιδεολογικές που λαμβάνουν χώρα στον πλανήτη μας. Έχουμε μάλιστα φτάσει σ? ένα τέτοιο σημείο ταχύτητας, που οι αλλαγές είναι τόσο γρήγορες και καθημερινές, ώστε αξίες, πεποιθήσεις, πρότυπα συμπεριφοράς, τα πάντα αλληλοσυγκρούονται, άλλα υποχωρούν και άλλα επικρατούν πρόσκαιρα, όλα τους όμως γρήγορα εκφυλίζονται και εκμηδενίζονται, όπως ακριβώς τα αναλώσιμα υλικά προϊόντα.

          Ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς τείνει να αποκτήσει ένα παγκόσμιο μοντέλο, μιαν ομοιομορφία, από το ένα άκρο ως το άλλο της οικουμένης. Είναι ένας τρόπος ζωής και ψυχαγωγίας ισοπεδωτικός, ομοιόμορφος, χωρίς ιδιαίτερο προσωπικό χρώμα, ώστε δε θα ήταν υπερβολή να προβλέψουμε πως αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο προάγγελος του αδιάφορου και απόλυτα ελεγχόμενου μαζανθρώπου των μέσων του εικοστού πρώτου αιώνα. Ενός ανθρώπου που άλλοι γι? αυτόν σκέπτονται, του προτείνουν, του υποδεικνύουν και τον καθοδηγούν, ενός ανθρώπου επικίνδυνου για τη δημοκρατία και την ανθρώπινη ειρήνη, ωφέλιμου όμως στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, ανίκανου πάντως να θεωρεί, να προβλέπει, να κρίνει διαλεκτικά, να γίνει ο δημιουργός, ο εμπνευστής, ο σχεδιαστής και αγωνιστής όχι μόνο  της πολιτικής και κοινωνικής Ιστορίας του τόπου του, αλλά ούτε και της προσωπικής του ιστορίας και τύχης.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΛΑΤΣΟΡΑΣ